GÜNIŞIĞI ÖLÜRKEN

Günışığı gözlerinde ölüyordu, ıssız bir gecenin ortasında
Kırmızılar dudaklarını terk ediyordu, usulca
Sarılar saçlarına veda ediyordu…
Maviler gözlerinden hızlıca kaçıyordu
Henüz kaçamadan yakaladım birkaçını
Bütün öfkemi onlara kustum!
Öfkemi bundan sanmayın sakın, yanılırsınız.

Sarının saçlarını okşayacaktım elbet
Kırmızının dudaklarından öpecektim...
Ama maviye tahammülüm yoktu artık
Ona asla acımayacaktım.
Bütün nefretimi ona boşaltacaktım!
Ve senin ellerinden tutacaktım
Saçlarından dökülen tüm yıldızları
Tekrar saçlarına takacaktım
Gözlerine bir aşk şiiri yazacaktım
Sonra beğenmeyip, sinirlenip yakacaktım
Gençliğimi de o yangına atacaktım elbet
Belki de koskoca bir ormanı da beraberinde yakacaktım
Sonra güneşi de yakacaktım, günışığı gözlerinde ölecekti
Kim diye sormayın, bunu ben yapacaktım! Ben öldürecektim!
Güneşi tam kalbinin ortasından vuracaktım!
Çok geçmeden dünyayı kapkaranlık bir gece saracaktı
Ardından dolunayı eksik bu geceye ağlayacaktım
Gecenin karanlığına nefret dolu bir çığlık atacaktım
Nefretimi bundan sanmayın sakın, yanılırsınız.

Uğur Ergün